มโนรม, มโนรมย์ หมายถึง ว. เป็นที่ชอบใจ, งาม. (ส. มโนรม, มโนรมฺย;ป. มโนรม, มโนรมฺม).
น. ศิลาอ่อนที่ย่อยให้ละเอียดประสมเป็นสีทาสิ่งอื่นได้,อีกนัยหนึ่งว่าการหนูแดง, เรียกหินลายสีแดง ๆ เช่น รัตนผลึกเลื่อมมโนศิลาลาย. (ม. ร่ายยาว มหาพน). (ส. มนสฺ + ศิลา; ทมิฬ มโนจิไล).
[มะโนสุดจะหฺริด] น. ความประพฤติชอบทางใจ มี ๓ อย่างได้แก่ ความไม่โลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความไม่พยาบาท ๑ความเห็นถูกตามทำนองคลองธรรม ๑.
[มะโนหะระ] ว. เป็นที่จับใจ, น่ารักใคร่, สวย, งาม. (ส.).
ดู มโน.
ดู มโน.
น. ศิลปะการแสดงพื้นเมืองอย่างหนึ่งของภาคใต้ มีแม่บทท่ารําอย่างเดียวกับละครชาตรี, โนรา ก็ว่า, เขียนว่า มโนห์รา ก็มี.
น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.